صبحدم،
بهار ِ نارنج های خشکیدۀ روی خاک را در مـُشت خود جمع کرد .
شامه اش را تیز کرد و نفس عمیقی کشید.
اشک در چشمانش جمع شد.
آنگاه که نگاهش بر گورهای پراکنده بر گرد ِ آرامگاه حافظ لغزید.
با خود زمزمه کرد:
اردیبهشت نیز به نیمه رسید!
تا طلوع دیگر ِ بهار نارنج
عمری خواهد بود!؟
.........
صبحــــدم مـُـرغ چـمن بـا گــُل نوخـاسـته گـفـت:
ناز کـَم کن؛که در این باغ بسی چون تو شکفت!
«حافظ»