قصد نداشتم به تحلیل و تفسیر اشعار سپهری بپردازم. بلکه می خواستم فقط چگونگی آشنایی
خودم را با او مطرح کنم. هر چند که استطاعت این کار را نیز ندارم . اما بواسطه شوق دوستان و
ارادت متقابلمان چند سطری دیگر افاضه فضل مینمایم.
***
من سازم:بندی آوازم.برگیرم٬ بنوازم.بر تارم زخمهء
لا می زن٬ راه فنا می زن
قطعهء بالا ٬ طلیعهء شعر (شورم را) از کتاب شرق اندوه ـ۱۳۴۰ـ انتخاب شده است .به خوبی وزن
ضربی آن و کلمات بکار رفته در آن تأثیر شعر مولانا را نشان می دهد.
مهمترین و مشهورترین شعرسپهری همان شعر(صدای پای آب) منتشره در سال۱۳۴۴ می باشد:
اهل کاشانم٬ اما
شهر من کاشان نیست.
شهر من گم شده است.
من با تاب٬من با تب
خانه ای در طرف دیگر شب ساخته ام.
این قطعه به خوبی یاد آور جان و کلام عرفان اسلامی در مورد دل بریدن از دنیای فانی و تلاش برای
دنیای باقی است.سهراب با استفاده اززبان متداول مردمی٬ مضمونی متعالی راخلق کرده است.
شعر حافظ را با همین مضمون بیاد دارید:
من ملک بودم و فردوس برین جایم بود
آدم آورد در این دیر خراب آبادم
البته نمی خواهم منکر تأثیربینش و معرفت شرق دوردر آثارو احوال سپهری بشوم بلکه میخواهم
یاد آور میراث ادبی و عرفانی ایران زمین در شعر وی باشم.
جلوهء دیگری که در شعر سهراب به چشم می خورد طبیعت گرایی او و نکوهش مدرنیسم است :
شهر پیدا بود:
رویش هندسی سیمان ٬آهن ٬سنگ.
سقف بی کفتر صدها اتوبوس.
سهراب سپهری شاعری نو پرداز است که همان مضامین عرفانی و اصیل سنتی را در گوش زمانهء
ما نجوا می نماید. و بدینگونه است که هنوز بدان محتاجیم و از او آرامش می جوییم.
کورش قناطیر که شناخت سپهری را بدو مدیونم به طنز میگفت:
هشت کتاب قرآن رمانتیک ها است!
***
امشب شب قدر است ضمن التماس دعای شدید از همه رفقامطلبی را که حاج آقا بحرینی
امام جماعت مسجد دانشکده در این ایام برایمان به نقل از استادشان میگفت برای شما دوستان
باز گو مینمایم: شبهای قدر را بیدار بمانید هر چند که بت بتراشید.
این جمله را می توان از آن دست شطحیات عرفانی محسوب کرد چرا که اصل شب زنده داری
این ایام است تا شامل الطاف خداوند شویم؛ البته پیداست نه از برای امر گناه.
پی نوشت:طرح مطلع مطلب از آقای فرزاد ادیب یکی از گرافیستهای برجسته کشور است.