اهل کاشانم

---

امروز ۱۵ مهرماه زاد روز ســهراب سپــهری است: سال ۱۳۰۷ شهر کاشان، یعنی درست ۷۸ سال

 پیش .وقتی این حساب سر انگشتی را می کنی می بینی سهراب برای خودش پیرمردی است

فرتوت.اما آنچه که ما از او به یاد داریم چهرهء مرد آرامی است با موی و ریشی سراسرمشکی: 

روزنی دارد دیوار زمان / که از آن چهرهء من پیداست.

اما صدای سهراب چگونه در ذهنم جا خوش کرد.منی که اصولاً با شعر نو میانه خوشی نداشتم

 چرا که بر خلاف شعر قدما به گوشم خوشایند و خوش آهنگ  نبود.شاید سپهری را از طریق

رسانه های عمومی با همان شعرمعروفش :صدای پای آب شناختم. آن روزگار مثل ا کنون اینگونه

نبود که از در ودیوار تصویرنیم قد  و تمام قد خوانندگان و بازیگران و... آویزان باشد ،زمان دبیرستان

را میگویم.در کتاب فارسی مان نیز به ندرت شعر نویی پیدا میشد اگر هم بود مثلاً از مرحومه

 سپیده کاشانی بود: بهار است/ و هنگام گل چیدن من/ بروید گل اندر گل از گلشن من ... .

***

(آب را گََِل نکنیم): آخر چگونه می شود در یک تراوش ادبی کلمهء سبک و مسخره ای  چون <گََِل>

را بکار برد؟!! یا (زندگی همچون شستن یک بشقاب است!):عجب تعبیر سر دستی ای!

اما به قول خود سهراب :چشمها را باید شست / جور دیگر باید دید.

باز هم آن زمانها رادیو هنوز ارج وقربی داشت و تلویزیون دو تاشبکه که ساعت ۱۰ یا ۱۱ شب دیگر

موقع پخش برفک بود! یکی از برنامه های مورد علاقهء من بعد از داستان شب برنامه ای فرهنگی

 و ادبی بود تحت عنوان در امتداد شب.در یکی از همین برنامه ها بود که به بررسی اشعار

سپهری پر داخته شد.اینگونه با زیر بنای فکری و مایه های عرفانی اشعار وی همچنین تاثیر شعر

 مولانا برشعر و روح سپهری آشنا شدم.

 من پر از راهم /پر از پل

فی المثل در همین بریده از شعر، او اشاره به نوع بشر دارد که میتواند به طرق مختلف سالک راه

حق باشد چنانکه در روایات است:

طریق الی الله به عدد الانفس الخلایق         ( راه رسیدن به خداوند به شمار آدمیان وجود دارد.)

ادامه دارد...